Earth died already a year ago

Het was alweer een jaar geleden. Precies een jaar. Ze woonden al een jaar lang op een vreemde planeet, hoewel deze nu dan eigenlijk niet echt meer vreemd zou moeten zijn, zo voelde het soms wel. Nog steeds waren de mensen een geheim voor de Salvanen en moesten ze binnen een bepaald gebied blijven. Yadira was vandaag naar de watertuin gegaan voor rust, rust om het overlijden van haar familie te herdenken, hoewel er eigenlijk nooit een dag voorbij ging dat ze niet aan ze dacht. Haar vader, hij had hier eigenlijk ook moeten zijn. Door hem was dit alles mogelijk geworden maar hij had het zelf niet meer mogen meemaken. Het was eigenlijk niet eerlijk. Waarom moesten ze nou zo perse oorlog maken om een oplossing die voor iedereen had kunnen zijn. Nu was het enkel een grote groep die mocht overleven, maar niet zo’n grote groep vergeleken met de gehele bevolking die er was geweest. Het was jammer dat mensen moesten lijden onder het gezag van egoïstische leiders. Leiders die alleen maar gaven om hun eigen geld en macht, iets wat ze nu allemaal ook niet meer hadden.

Het leven moest gewoon doorgaan en dat deden ze, op Salvos. Ze hadden wel geluk met de Salvanen en de keizer die hun een helpende hand hadden geboden, soms leken ze zelfs humaner dan de mensen op hun oude aarde. Wat was er dan fout gegaan? Waarom waren ze op aarde zo egoïstisch en gemeen tegen elkaar? Hoe hadden zulke leiders ooit de macht kunnen krijgen? Zoveel vragen, maar het had geen zin meer. Aarde bestond niet meer, het was hun geschiedenis. Stilletjes liep ze langs de vele vijvers met prachtige vissen, die ze op aarde niet hadden. Dat was wel mooi, dat ze de kans hadden gekregen om een nieuwe planeet te ontdekken met nieuwe planten, dieren en ecosystemen. Het trok Yadira’s aandacht wel en ze had zo iets om zich mee bezig te houden. Rustig ging ze naast een vijver zitten en haalde ze haar schetsboek tevoorschijn, samen met een potlood. Ze had al vrij veel soorten dieren geschetst en deze vissen ook al, maar er zat een vis bij die een bijzonder patroon had, eentje die haar nog niet eerder was opgevallen. Dus ze ging hem tekenen. Het was niet echt bijzonder dat ze sommige vissen nog niet had gezien, er waren er zoveel. De tuin bevatte enorm veel vijver met allemaal bijzondere vissen.

Met sierlijke stroken van haar potlood tekende ze de vis en hield ze het daarbij ook goed in de gaten, ze wou ook zijn gedrag vastleggen om zo meer over ze te weten. Thuis wist Yadira veel over dieren en de natuur maar hier was het weer heel nieuw, dus het was een goede bezigheid. Daarbij gaf het een beetje rust van haar belangrijke taken. Het was nooit haar bedoeling geweest een leidersfiguur te worden voor haar mensen, maar haar mensen hadden blijkbaar veel vertrouwen gehad in haar vader, en nu schonken ze het aan haar. Nu kon ze ook wel het best de taal van de Salvanen dus dat scheelde, maar de rest was ook goed onderweg. Ze leefden al een lange tijd hier, maar de meeste bleven natuurlijk onderling het meeste praten in hun eigen taal, dus snel ging het ook niet, maar snel genoeg.
Terwijl ze hierover nadacht en aan het schetsen was had ze niet eens door dat ze door iemand benaderd werd, daarom gaf ze ook geen aandacht. Ze was te druk bezig met haar tekening om iets te merken..

Doordat ze niet echt doorhad dat iemand haar benaderde schrok ze een beetje, hoewel ze het eigenlijk wel had moeten horen. Het was altijd stil in de tuin op het geluid van water en vogels na, maar ze had de voetstappen niet gehoord. “Hey,” Hoorde ze iemand zeggen en meteen draaide ze zich om. Het was Yiara, wat ze eigenlijk ook wel had verwacht. Ze was binnen de muren van het paleis en daar kwam Yadira haar ook het meest tegen. Yiara kon haar vanaf hier namelijk ook goed zien in het paleis dus ze vond het niet heel erg gek. Vreemd genoeg voelde ze wel een soort vriendschap met het meisje. Ze was heel erg geïnteresseerd in de mensheid, net zoals dat Yadira weer erg nieuwsgierig was naar haar volk en wereld. Daarbij was Yadira degene die het best hun taal kon spreken.
”Hey,” Zei ze vriendelijk terug, nadat ze was bekomen van de schrik. Ze ging even anders zitten zodat ze het groene meisje beter aan kon kijken. Anders zat ze wel erg met de rug naar haar toe.

"Je hebt Zsafar gevonden zie ik, er zijn er niet veel zo mooi als hij." Zei Yiara en voor een seconde keek Yadira haar een beetje vreemd aan, tot ze doorhad dat het over de vis ging die ze aan het tekenen was. Ze glimlachte even en keek weer naar de tekening, en vervolgens naar de vis die vredig door het water zwom. ”Hij is zeker mooi, dat viel me al meteen op.” Zei ze misschien een tikje zachtjes maar met een zeer relaxte stem. Ze bleef de vis even aankijken waarna ze weer naar Yiara keek. ”Dieren zijn hier sowieso heel mooi.. Veel kleurrijker.” Gaf ze toe met een vriendelijke lach. ”Ik kan bijna niet geloven dat we hier al een jaar zijn.” Ging ze vervolgens verder, waarop ze weer wegkeek, de tuin in.